Przynajmniej żyje... jeszcze... to zawsze jakiś plus. Pytanie tylko: jak długo? Na razie postanowił dowiedzieć się czegoś o tajemniczym osobniku.

Sytuacja wyglądała beznadziejnie. Jeżeli ktoś teraz przypadkiem przejdzie korytarzem, oczywiście uzna, że on zabił króla oraz tego strażnika...

Jedyne, co przychodziło mu do głowy, to wrócić na dawną pozycję nad drzwiami i czekać na dalszy rozwój sytuacji, myśląc jednocześnie nad lepszym sposobem ucieczki.

Ponownie odskoczywszy od sufitu, Czarny wylądował przed drzwiami. Przez kilka godzin wiszenia bez ruchu skrzydło trochę się nadgoiło, chociaż rana na wylot jeszcze przez jakiś czas będzie dawać o sobie znać. Grunt, że powinien już być w stanie poruszać się na tyle szybko, by dotrzymać kroku Panu Potworowi.

Obawiał się, że już mogą wiedzieć, gdzie są, jednak miał jeszcze cień nadziei, że tajemnicza istota nie współpracuje z nikim.

A więc przybyli na miejsce. Trzeba się pospieszyć... wkrótce Maestr i Apogiraffe też tu będą... ale co robić? Wokół jeziora pełno jest fanatyków, a z tyłu... nie, po namyśle wolał fanatyków.

Nietoperz w myślach strzelił facewinga.

Czarny powoli uniósł mikroskopijnych rozmiarów kawałek grafitu na wysokość oczu. Jak niby TO ma mu pomóc w przebudzeniu starożytnego bóstwa i uratowaniu świata!? Zdenerwowany uderzył rysikiem w kamień... i oniemiał. Kreska narysowana resztką ołówka natychmiast się zmaterializowała. No tak... to zmienia sytuację... ale na jak długo to starczy? Zresztą nieważne. Póki jest, trzeba wykorzystywać! Zawsze chciał mieć oswojonego, tęczowego smokojednorożca...
Nie. To musi poczekać. Co mu po smokorożcu, jeśli zginie wraz z tym światem!? Trzeba wziąć się do pracy, a potem ewentualnie...
Póki co przystąpił do rysowania skarpet. Małych, dużych, o najróżniejszych kształtach i wzorach. Potrzebuje tysiąca dwustu różnych skarpet... oby zdążył i oby rysik wystarczył...

Słowa fanatyka uświadomiły Czarnemu, jak nierealistyczny jest jego pomysł. Narysować 1200 skarpet w kilkanaście minut!? To niewykonalne. Jest nietoperzem, nie maszyną!
Maszyna... to jest to. Jakiś wynalazek powinien mu w tym pomóc... chwyciwszy magiczny rysik, niezwłocznie wziął się do rysowania.

To ciekawe urządzenie powinno w kilka minut uszyć parę tysięcy zupełnie różnych skarpet. Nie dosyć, że zdąży, to jeszcze uda mu się rozwiązać problem głodu w tej krainie! "Jestem geniuszem!", pomyślał.

Wygrzebawszy się spod stosu skarpet, Czarnoksiężnik szybko (w każdym razie tak szybko, jak to możliwe) wybrał odpowiednią ich ilość i przekazał je fanatykowi wyglądającemu na kapłana.