Em... postanowiłem dodać kilka swoich wierszy, które publikowałem już na łamie merlin.smichogwart.pl ew. na innym forum, na którym jestem znany jako Fuller.

Przyjaciel - prawdziwy towarzysz,
tak właśnie powiadają...
Oszukał on biednego przyjaciela.
Zostawił i zabił,
zniszczył i ograbił...
Zostawił na pastwę,
wymazał i zapomniał o nim.
Tak jak wszyscy o sobie zapominamy...

Śmierć podeszła i zabrała ją,
okryła mrokiem jego życie.
Stracił ukochaną, nie warte sensu było to życie!
Nic nie miało sensu,
wszystko było jednolite...
Było kłamstwem i załamaniem,
cieniem okryte.
Wszystko zapomniane...!
Bo stracił ukochaną,
dziewczyną z jasnym światłem.


Mój sen.
Moja baśń.
Mój świat.

Trzy słowa, które czynią mnie innym
Tworzą we mnie to, co dawno wymarło
Chroniąc moją istotę przed złem
i wymazaniem, przed wszystkim.

Kłamstwem, zdradą i nieczystością,
strachem, nienawiścią i miłością.
W życiu, w którym nie ma sensu
na coś, na nic!

Dobre, ale tak samo jak Agata troszkę zakałapućkane. Ale nawet mi się podobają. Niektóre rymy są świetne.

Em... inny wiersz, ja większość publikuję na różnych forach i na smichogwart.pl.

Wczoraj był inny dzień,
gdzie wszystko było takie prawdziwe.
Teraz już nie jest, nie ma nic.

Tu nic nie jest prawdziwe,
tylko skrywane.
Bo Ciebie nie ma tu.

Życie straciło sens,
wymazany przez gest.
Jutro może zostać wymazane przez dziś.

Em.... takie, coś do mojego opowiadania:

Nadejdzie dziecko wielkiej mocy,
Dzień ustąpi miejsca nocy.
Wiatr oddech wstrzyma,
Woda w rzece się zatrzyma
Gdy wybija godzina proroctwa,
Otuli dziecie moc ta.

O, ładny wierszyk, Drew
Rymy dobre, oprócz ostatniego:
proroctwa-ta niezbyt się rymuje.
I jeszcze "dziecie" - czy chodziło
Ci o "dziecię"? Taki mały błędzik
Aha, popracuj jeszcze nad rymami:
Dobry wiersz powinien mieć tyle
samo sylab w każdym wersie,
wtedy będzie się idealnie rymować, np.
Był-raz-so-bie-ko-tek,
Któ-ry-wlazł-na-pło-tek. Po 6 zgłosek

Akurat siedziałem nad tym do opowiadania, jako proroctwem ;p.

Wolę białe wiersze, niż te z rymami .

Lepsze białe wiersze niż z głupimi rymami
Ale napisać sensowny fajny wiersz z dobrymi rymami itp to dopiero sztuka.
Bo zrymować byle jak to każdy potrafi.

Tu Cię zaskoczę - ja tak rymuję, że od razu jest sens i nawet trudniej mi rymować bez nadania sensu. Tak jakoś...

Ja też...
Rzeczywiście, racja w tym, że ostatnie dwie linijki są jakieś takie... Nie pasujące. Lepiej brzmiałoby zamiast "ta", "twa". Ale to chyba mało pasuje do kontekstu . Ale poza tym to 10/10 .

W chwili tam, gdzieś trwam,
Cały świat obok mnie płynie.
Staram się dogonić,
zrozumieć wszystko...

Pragnę wiedzieć,
czemu tu jesteśmy?
Proszę, powiedz mi wkrótce...
To, co widzimy nie jest wszystkim...

Oto kilka moich starych wierszyków

"Nadzieja"

Nadzieja ulotna jest
łatwo ją stracić
odzyskać już nie.

Nadzieja fałszywa
często kaleczy , a nawet zabija
Nadzieja, nadzieja okropna rzecz
niewiem czy zawsze warto ją mieć ...

"Jesień"

Złotą polską jesień,
przyprowadził wrzesień,
powyczyszczał pola,
zbiory w spichrze schował.

Idzie sadem jesień,
kosz owoców niesie,
złotym grzane słońcem
soczyste, pachnące

Przez las idzie jesień,
grzybów moc przyniesie,
liście pomaluje,
duszę uraduje.

Zanim chmur szarugi
niebo nam przysłoni,
cieszmy się pogodą
i słońcem do woli.
( ten wiersz napisałem z moim dziadkiem, który niestety już nie żyje )

Ekchm... Nie zauważyłeś, że tu publikuje swoje wiersze tylko Drew? Jak chcesz umieścic swoje, załóż swój temat.../Stryj

Dobra, mały reaktiwejszyn ^^.


Zapomniane uczucie przez ludzi,
wymazane przez ciemność naszych serc.
Wszystko, co do tego doprowadziło
Jest tylko w ludziach.
Każde mniejsze uczucie, powoduje większe,
Każde bicie serca powoduje nowość....

A czym naprawdę jesteśmy dla nas samych,
kim jest ta osoba, którą widzimy w lustrze?
Czy jest ona nami?
Czy my jesteśmy nią?


Jedna rzecz jest pewna,
Potrzebuję Twojej aury by żyć.
Gdy tylko patrzysz na mnie,
czuję się inaczej.
Czuję to, co zaniknęło.

Nie wiem, dlaczego, ani skąd.
Ale czuję to. Wierzę w to.
Na starej pożółkłej mapie,
widzę anioła, który mnie woła.
Z nadzieją, że spotkam Ciebie,
ruszam. Niestety, to nie to.

Gdy Ty zniknęłaś,
zaczęła się ma podróż,
by Cię odnaleźć...

I ponowna reaktywacja, wiersz raczej w tonacji dobijająco - oskarżającej. Chciałbym szczerą krytykę.

Moja chwila zastabilizowała się i trwa,
o wiele dłużej niż powinna. Niż chciałbym.
Nie potrafię zrozumieć własnych uczuć,
myśli i wszystkiego, co się wokół mnie dzieje.

Zadaję sobie pytanie, dlaczego tak mam?
Czy to jest moje przeznaczenie? Czy to mój sens?
Smutna jest ma historia, jednak nie staram się skryć żalu
Do siebie samego, jak i do Ciebie!

Dlaczego tyle potrafisz zdziałać w moim życiu,
ale nie dostanę odpowiedzi krótkiej i zwięzłej...?

Celem wiersza jest jak najzawilszy przekaz w jak najmniejszej ilości słów, przynajmniej takie się najlepiej czyta. Twój to wszystko wyłożone, jak na dłoni. Taka kartka z pamiętnika.