Tego opowiadnia nie zgubię, zrobiłam dla niego specjalny folder, wszystko dobrze. Opowiada ono o kocie, coś na kształt tego na moim avie. Tak właśnie wygląda i to nim się inspirowałam. Cząstka jego charakteru jest moja, a ta druga... to tylko moja chora wyobraźnia. Kocur jest samicą, imienia nie ma. Nie potrzebuje, przynajmniej tak sądzę. To taki krótki prolog przed prawdziwą akcją. Zapraszam do czytania. :3

---
Opowiadanie to będzie o kimś zupełnie innym, niż dotąd czytaliście. Głównym bohaterem nie będzie super bohater, ktoś o złotym sercu, urodzie czy rozumie. Wcale nie będzie chciał szerzyć dobra, osoba, o której czytać będziecie nie ma nawet zdrowych zmysłów. Mało interesuje ją ratowanie świata, czy inne takie, dość dziwne dla niej rzeczy. Jest to kot. Zwykły, rudo szary kocur, z zabójczym uśmieszkiem, mogącym wręcz wprawić w hipnozę. Nie jest zbyt wysportowana, zbytnią urodą też nie grzeszy. Jest zwykła, choć ma w sobie coś, co wyróżnia ją z tłumu. Jej specyficzny charakter. Jak poradzi sobie w świecie lepszych od siebie? Przekonacie się w opowiadaniu.
---
Często zastanawiam się gdzie jestem…albo gdzie mnie nie ma. W końcu jak wejdę do lodówki, to tam będę, a jak z niej wyjdę to już nie. Wracając do tematu – Chyba się zgubiłam. Nigdy nie widziałam miejsca, gdzie drzewa rosną do góry nogami, a droga jest fioletowa. Czy coś było w tych muchomorach? Jacyś dziwni tubylcy, mówili, żeby ich nie jeść, bo może to się skończyć śmiercią. Głupcy, kto to wymyślił? Przecież ja żyję! Zaraz… ja żyję? Na pewno? Ym… chyba tak. Chyba… Z resztą, to mało ważne. Czy tam żyje, czy już nie, ważne, żebym mogła dręczyć wszystkich. TO jest fajne. TO kocham. TO pragnę robić do śmierci. Tyle, że skoro już umarłam, to już mam tego nie robić? …. Stój! Wracamy. TO pragnę robić i po śmierci. Tylko bez skojarzeń proszę, to opowiadanie to nie… Nevermind. W reszcie, chodząc tą lipną ścieżynką dostrzegłam jakie dziwne jasne światło… A co mi tam, idę! Co będzie po drugiej stronie? Wyspa, pudło, jakiś pokój, może ciasto? O tak, zjadłabym ciasto. Takie karmelowo waniliowe z dodatkiem kalafiorów. To specjał w kraju gdzie się urodziłam. W zakładzie psychiatrycznym, o ile pamiętam. A tak zmieniając temat, mam chyba cichego wielbiciela. Pisze wprawdzie dziwnym językiem, ale cóż, może być. Podpisuje się urząd skarbowy. hym, dziwne imię. Jestem coraz bliżej jasnego światła, już szykuję widelec, to na pewno ciasto!

Tak, jest taka sama, ale inna, nie można tak pisać. Trochę bez ładu... Te żarty o lodówce i o urzędzie średnio śmieszne. Gramatycznie i ortograficznie całkiem dobrze. Z "TYM" chyba trochę zaczynasz przesadzać i z tą psychopatką. Jeszcze [!] się do takiego stanu nie doprowadziłaś... tak sądzę. Na razie nie wystawiam liczbowej oceny.

To nie opowiada o mnie, tylko o dziwnym kocie, o chorym umyśle. Te żarty, to nie są wcale żarty, tylko jej chore przemyślenia, da. |D Tak samo nieskładność zdań - To specjalne. Jest to dość dziwny kot opowiadający na bieżąco, co dzieje się w jego dziwnym życiu. c:

Spox, ja tylko piszę SWOJE przemyślenia! Ale sądzę, że trochę się z nią utożsamiasz.

Fajne czekam na dalszy ciąg! Na razie bez oceny, ale mi się podoba!

Fajne, podobaja mi się takie przemyślenia. Co z nich wyniknie ? ... Interesujące, doprawdy interesujące... 8/10 Czekam na więcej...

fajne - ale ciasto z kalafiorem? xDDD jakby się dało to dokończ dalej

Odkop.

Zapowiada się dobrze jeśli nie wspaniale. Interesująca (nie)składność zdań. Zobaczymy co z tego będzie bo aktualnie za mało tekstu na opinie w skali 0 - 10.
Mam nadzieje na zaiste "Cupcakesowy"* klimat


* - Eh te moje chore słowotwórstwo....