Ja na razie znalazłem jedno: kiedy mi się nudzi, przymykam od dołu prawą powiekę.

- Jak widzę np. zmasakrowaną nogę lub ucinąną, moja zaczyna mnie boleć.
- Czasami słyszę coś co nie było powiedziane, głównie słyszę jak mnie inni wołają mimo, że mnie nie wołają.
- Od czasu do czasu wzruszają mnie sceny, które mają być śmieszne
Frog98 jestem tobą.

Zapomniałem dodać, że jak mi się w szkole nudzi, to zwykle kładę się na ławkę i wyglądam jakbym spał lub płakał.

Ja mam takie natręctwo, że jeżeli w ciągu dnia nie sięgnę po dobrą książkę - bardzo się źle czuje, dosłownie.

To natręctwo, Sniff? Ja tak nie sądzę. Dziwactwo chyba też nie. Gdybym uważał je za któreś z nich, to też bym dopisał, mam to samo.

Ostatnio mam takie coś, że jak jestem sam w domu to na cały głos przeklinam Jakoś tak lepiej wtedy ;d

- nie lubię przebywać wśród obcych ludzi
- czasami dziwnie mryga mi się lewa powieka (tak sama z siebie i strasznie szybko)
- jak ktoś do mnie przyjdzie z dziećmi to tym dzieciom pokazuję Reksie
- bez przerwy czytam książki
- jak gdzieś wejdę to przymykam drzwi

Ja mam dwa, ale za to dość dziwne.
Jak wchodzę do jakiegoś pokoju w moim domu muszę się potknąć, zaliczyć glebę lub się ślizgnąć.
Zawsze przy komputerze lub przy obiedzie gryzę swoją rękę.

Lubię czytać o survival-horrorach (grach), ale nie lubię w nie grać.
Jak jestem przy biurku, lubię kłaść na nim nogi.

Zawsze, ale to zawsze zamykam za sobą drzwi. Przy otwartych czuję się nieswojo.
Mam jeszcze takie coś, co na prawdę ciężko mi dobrze wytłumaczyć. Bardzo często jestem czegoś ogromną fanką. Nie zliczę nawet ile tego było, ale do tej pory ok.50, może więcej. Gdy tylko o czymś usłyszę, doszukuję się, a potem to staje się jakimś takim uzależnieniem, często o tym myślę, rysuję, piszę. Coś takiego, co mam do Reksia, tylko, że akurat on jest takim wyjątkiem od reguły. A tą regułą jest, że te tak jakby uzależnienie przechodzi w uzależnienie od czegoś innego. Ostatnio to był jakiś serial, teraz książka. Bardzo nie lubię u siebie tej cechy, przez nią wydaje mi się, że jestem dziecinna, bo najczęściej są to właśnie rzeczy dla dzieci. Jak mamie powiedziałam, że chcę taką książkę, to zdziwiła się bardzo. A wam nie powiem, bo byście się śmiali. Takie uzależnienie, najdłuższe trwało ok. 2, może 3 lat. A najkrótsze miesiąc. Naprawdę nie lubię taj cechy. Może jest ze mną coś nie tak?

Tzw. Syndrom Pana Ropucha.

Po prostu była taka postać w ,,O tym szumią wierzby", takiej książce. Gadające zwierzęta z osiemnastego wieku i takie klimaty. Metodycznie i błyskawicznie zmieniał obiekt, na którego punkcie miał manię.

Witajcie w klubie zamykających drzwi
Gdy jestem na korytarzu, to chodzę tam i z powrotem.
Moje opowieści powstają w czasie takich chodów, układam je chodząc.
Kiedy chodzę lubię se nucić dawny hymn Niemców i hymn RosjiRadzieckiej xd
Często słyszę swoje imię w wołaczu. Dziwne, me imię nie jest zbyt znane.