Czarnoksiężnikowi nie uśmiechało się znowu się rozdzielać, ale nie było wyjścia. Zresztą coś mu mówiło, że reszta ma kłopoty.

Po tych słowach zawrócił i ruszył czym prędzej w stronę polany, wyciągając broń.

Olexo chciał zyskać na czasie

Autor powoli podszedł do Pana Potwora, nadal trzymając w ręku broń, którą dostał od Czarnego. Uważał by nie nadepnąć na gałązki i inne takie...

Sytuacja wyglądała groźnie. Trzeba coś zrobić... ale jak? Kobieta może w każdej chwili zabić Olexa... wyciągnąwszy kuszokilof i wycelowawszy, strzelił w brzydką kobietę z nadzieją, że trafi tą osobę, co trzeba.

Popatrzył za siebie. Stał tam czarny z bronio w reku.

Autor też był pod wrażeniem swojego osiągnięcia. Miał tylko nadzieje, że Czarny jakoś się tutaj dostanie.

Czary popatrzył na zwłoki swojego towarzysza. Jasny szlag, zawsze myślał, że ma trochę lepsze oczy... chociaż to było do przewidzenia... dalsze oględziny utwierdziły go tylko w przekonaniu, że nie ma tu nic do roboty: na pal obok wbita była głowa Adama, a kawałek dalej leżały zwłoki Żelibora, przygniecione przez drzewo. Zastanowiwszy się chwile, pozbierał rozdaną towarzyszom broń, po czym otworzył pomniejszacz atomowy ukryty w scyzoryku i zmniejszył ich ciała, a następnie schował do kieszeni (SOŁ BRUTAL!).

Pomyślał, po czym ruszył w stronę portalu. Trzeba tylko znaleźć jakiś sposób, by przechytrzyć Walkirię...

Autor się zastanowił.

Trzeba coś wymyślić... trzeba coś wymyślić... nietoperz wiedział już nawet, co. Po godzinie skończył projekt wynalazku.

Plan był tak prosty, że aż wątpił, że zadziała: miał zamiar wystrzelić z katapulty w kierunku portalu kukłę imitującą jego samego, a gdy walkiria zacznie ją ścigać, sam szybko do niego wskoczy.

Czarny podziękował szybko i nie czekając, aż strażniczka portalu zmieni zdanie, przeszedł przez portal.
To, co ujrzał po drugiej stronie, przeraziło go do szpiku: wprawdzie walkiria go ostrzegała, ale mimo to nie spodziewał się... gigantycznej, dwugłowej żyrafy zbudowanej ze skarpet, która właśnie podpalała... czymś resztki jego pięknego sobowtóra.
Szybko przeczołgał się do Pana Potwora i Autora. Trzeba coś zrobić... ale co? Chyba ma już pomysł...

Miał zamiar sprowokować bestię do podpalenia ziół i wciągnięcia ich oparów. Tylko jak?

Autor spojrzał na Czarnego. Potem poszukał czegoś w kieszeni.