A więc byli na miejscu. Gdzieś tu, na granicy dwóch stref, miał czekać na ich przybycie Pan Potwór. Ale go nie było.
Po chwili wahania Czarny posunął się jeszcze trochę do przodu. Wręczył Autorowi dubeltówkę maszynową, sam zaś mocniej zacisnął skrzydło na sztylecie.

Starając się przypomnieć sobie jakieś skuteczne zaklęcia ochronne, nietoperz zaczął powoli iść... lecieć wzdłuż granicy, patrząc nieufnie na wisielce w zielonej sferze. Miał wrażenie, że w każdej chwili mogą go zaatakować.

Autor obejrzał dubeltówkę maszynową. Był gotowy do ataku. W ostateczności zawsze może użyć mocy swojego... śpiewu, heee heeee heeeeee.

Ciągle również obserwował okolice. Próbował dostrzec Pana Potwora.

Art stęknął.

Olexo idąc za resztą paczył na scyzoryk

Olexo idąc za resztą paczył na scyzoryk

Czarny padł na ziemię, zasłaniając uszy koziołkami*. Nie... bez czegoś do pomocy nie pójdzie ani kroku dalej... potrzebuje czegokolwiek... nauszników... głośnej muzyki... czegoś, co to zniweluje... jakiegoś wynalazku... potrzebuje pomocy Olexa. Ale jak go wezwać?
Scyzoryk! W Scyzoryku, prócz piętnastu pił różnych wielkości (w końcu scyzoryk brzeszczotowy...),otwieracza do słoików, nożyka do szkła, pęsety, nożyczek i kilkuset innych bezużytecznych śmieci powinna być także krótkofalówka... trzeba tyko mieć nadzieję, że fale radiowe działają tu jak trzeba. Wyciągnąwszy z kieszeni nadajnik, krzyknął:

Autor nie wiedział, co zrobić. Piski były jak najbardziej żenujące, wkurzają i nudne. No, dobrze, że sekretem kretów jest to, czy mają uszy czy nie...
Widząc, że Czarny zawiadamia już olexo, miał nadzieję, że ratunek przyjdzie w samą porę. Wyciągnął więc suchy chleb, który wziął przed wejściem do Bram Chaosu...

stwierdził Art,

W kieszeni Olexa coś zadzwoniło

Rzucił Artowi scyzorok

Na horyzoncie pojawił się Olexo. W samą porę - prawdopodobnie już by tak długo nie wytrzymali. Czarny nie był pewien, czy dobrze zrozumiał wiadomość o "czynieniu swojej powinności", ale chyba zbliżają się potwory... trzeba przygotować obronę. Na chwilę wystarczy barykada z kilku gałęzi, potem pomyśli się nad czymś lepszym. Ukończywszy prowizoryczną konstrukcję, nietoperz podleciał do artysty.

Krzyknął, przekrzykując harmider.
Jednocześnie zaczął myśleć nad ewentualnym planem B. Nie wiedzieć czemu, nagle przypomniała mu się legenda o Argonautach, Syrenach i Orfeuszu. Autorowi do Orfeusza daleko, ale by zagłuszyć piski, nie trzeba pięknie śpiewać... wystarczy bardzo głośno...

Olexo wyciągnął magiczne sztalugi, na których namalował nauszniki dla Czarnego. Podał mu je.

Następnie chwycił pędzel ponownie, namalował nauszniki dla Autora i także mu je podał.

I wrócił po kawałkach chleba rozrzuconych przez Autora

Autor nałożył nauszniki i puścił sobie "Czy ten Pan i Pani?"